Mayıs 30, 2006
etraf karardı. gün bitmiş gözüküyor.
gün neydi?
güneşin olması mıydı?
yoksa biz sadece hayatımızdaki aydınlıkları mı farkediyoduk?
mevlana ta o zaman dan dememiş miydi?
karanlık aydınlığın yokluğudur.
ama aynı şekilde değil mi ki aydınlıkta karanlık olmadan hiçbir şeydir.
demek ki diyorum içime
sen gerçek mutluluklara (aydınlığa) ermek için
muhakkak bi üzüntüden (sıkıntıdan, karanlıktan) geçmelisin…
belki böylelikle gelen mutluluk senin içinde daha iyi yer edecektir.
sanırım aydınlığa ermek için karanlığı çekmek bile iyi gelir insana.
ve aydınlık karanlıkla daha da değerlenmez mi?
bir yol var önümde. buna siz ya hayat diyin ya da alelade bir sokak.
karanlık olsa da o yolun sonunda bir ışık görebilmek bile bir marifettir.
ışığı görmeli ve yola devam edebilmeli.
bu karanlıkta az biraz düşüşler yoldan çıkarmamalı bizi.
ne derler hep.. bi hedefi olmalı insanın.
o aydınlığa ulaşmaktan daha öte bir hedef bulamayız herhalde.
bu yolun sonundaki ışık belki algılayışıa bağlı sizin için öteki alemdir.
o alemdeki ışığa kavuşabilmek içindir yolumuzdaki zorluklar.
ve belki de fazla zorlanıyoruzdur
ve bir başka yolda yanımıza bir yoldaş daha arıyoruzdur.
herneolursa olsun herkes hayat ışığını arıyor. marifet ışığı görebilmekte. ve zorluklara katlanabilmekte…
hayatın ışığını bulma yollarında başarılar dilerim…
Herbisey 