aç kapıyı bezirgan başı,bezirgan başı
kapı hakkı neee alırsın nee verirsin
bir sıçan iki sıçan üç de kapaan…

en çok oynadığım oyunlardan biridir ortada sıçan. yok bu ortada sıçan değildi. gerçi onu hiç oynayamazdım. sevmezdim işte birileri tarafından vurulmayı falan. ama şu bezirgan başı olayı en güzeliydi. böle isimler takardık. genelde meyve isimleri olurdu. ben hemen çilek derdim. ıy… bazen renkler olurdu. çok güzel oyunlardı bunlar. acaba 4’e giden yeğenim bu oyunu biliyor mu?
birde tekerlemeler vardı aklımızı başımızdan alan. belki ilk keşfettiğimiz kafiyelerdi. “vay be bunların sonu aynı” falan derdik belki. o yüzden ezberimizde hala, unutamadık o günleri.
en meşhurlarından belki ;
…?… çamaşır yıkar, başından terler akar, o terler benim olsa, 2 kardeşim olsa…
ahaha çok komik. nasıl hatırlıyorum ya…
yağ satarım bal satarım ustam ölmüş ben satarım oyununu da sevmem. ne öle kandırmalar etmeler. masum hoş oyunlar güzeldir. tatlı tatlı şarkılar söylenmelidir. eğlenilmelidir işte.
sanırım erkeklerin böyle ezbere dayalı oyunları yoktu. maçtır,kovalamacadır,elleri silah gibi yaparak dıkşın dıkşın halden hale girmelerdir.. e daha ne olsun.. işte sonuç şimdi ki gençler. halbusam ki onlara da böyle masum şeyler öğretilseymiş… yok yok.. vazgeçtim.. :)
şimdikiler çok klasik bir laf olacak ama bilgisayar ve televizyon başındalar çocuklar. hakkaten dışarda sobeleme oynayan çocuklar falan göremiyorum ben. yoksa artık oynayacak yerleri mi yok? olsundu ya. istedikten sonra bulunurdu. bizler bulurduk bi boş arsa oynardık…
arsa deyince aklıma ne geldi. kızların geneli evcilik oynar zaten. ama bu evcilikte en sevdiğim şey yemek yapmaktı benim :) ama çamurla tabi. ya hatırlıyorum da süper şeyler yapardık. böyle köftelik çamuru kırk metre öteden tanırdım. ah ahh.. ufak köfteler yanına da papatyalardan pilav. çok güzel günlerdi. süper bi ev hanımı olucam ben :p

zaman bir gergef işler…
karşımda oturmuş, konuşacaklarımız olağan olaylardan ibaret olan, arada bir sevgilisinden gelen telefona cevap veren, çayını yudumlarken çayın mı sigarasının mı dumanı olduğunu karıştırdığım bir duman yüzünden yüzünü seçemediğim bir arkdaşım sordu.. hem de umarsızca bir anda…
_ee mer hiç üzülmüyor musun?
ondan önceki gün de zaten “ee haber var mı?” demişti. benden yemişti paparayı ama gene de umarsız umarsız soruyor işte.
ona doğru bir uçan kafa atmak isterken bugün. biraz etraftan çekinerek artı önümde ki pastam ve çayım bitmemişken dert almak istemedim kendime. anlayışla karşıladım. beynim aman boşver açıklama gerçek duygularını derken kalbim nolucak ki insanlar bilsin mer diyordu. böyle garip haller içinde böyle tezatlıklar yaşarken.. ağzımdan kelimeler döküldü. bana göre çok şey söyledim ama o hiç tatmin olmamıştı. nasıl oluyor da böyle rahat oluyordum. hayatta ki felsefemden bahsederken yüzüme aval aval bakıyordu. bakmasındı keşke…
evet çıkmışken dışarı,güzel bir havada. daha gezilmesi yerler böyle “bana gel” diye bakarken bana.. evet erkencecik bitmişti gün. yapacak şey kalmamıştı çünkü onunla. zaten en mutlu anlardan biri alışveriş merkezinin önünde oturmuş kitabımı okurken rüzgarı böyle hissedip üşümemdi. evet evet o anda çok mutluydum. şükür ettim.. hissettim…
ve o geldiğinde “o yanında ki adam kim” dedi ilk. “aynı … a benziyo” demeyi ihmal etmedi tabi. ve merin uçan kafası onun boşkafasına gene yaklaşamadı. evet mer uğraşmak istemiyor. durum bundan ibaret..
evet mutluluğa gelelim… kitap okumalıyım ben orda gene. rüzgar essin falan. bazen gözüm kamaşsın güneşten. arada bi soğuk içecek ikramı da olsa…

sağ eller havaya, pırlantalar buraya ,
tek taşımı kendim aldım, tek başıma kendim taktım,girmesinler havaya